„Springer spaniel zdrowie”
„Ang. springer spaniel zdrowie” to temat bardzo szeroki. Jest to rasa ciesząca się dobrym zdrowiem dzięki szerokiej puli genetycznej. Średnia długość życia springerów, jaką podają źródła to 12-14 lat.
Jednak nie ma stuprocentowo zdrowej rasy, nawet mieszańce zapadają na różne choroby.
Zdrowie springer spanieli angielskich, to temat również bardzo ważny dla rozwoju naszej hodowli. Aspekt zdrowotny to nasz priorytetowe kryterium podczas wyboru przyszłych rodziców.
Zgłębiając wszechstronną wiedzę dotyczącą rasy, dzielimy się nią z Państwem.
Poniższe artykuły dotyczące wybranych chorób pojawiających się czasem w obrębie rasy dodajemy sukcesywnie, po konsultacjach ze specjalistami.
WYBRANE CHOROBY OCZU SPRINGER SPANIELI ANGIELSKICH:
Entropium (entropia) – jest to wywinięcie brzegu powieki do wewnątrz. Schorzenie dotyczy dolnej (częściej) lub/i górnej powieki.
Rzęsy lub sierść mechanicznie drażnią gałkę oczną. W rezultacie doprowadza to do stanów zapalnych oraz owrzodzeń rogówki, czasem do utraty wzroku.
Pies z nie leczonym entropiom cierpi z powodu nieustającego bólu.
Entropium najczęściej występuje w obu oczach, czasem w jednym. Podłoże entropiom jest różne ( bliznowate lub spastyczne – po przebytych urazach – znacznie rzadsze), jednak zwykle jest to podłoże genetyczne ( wrodzone). Entropium może się ujawnić w różnym wieku.
Psy z ta wadą powinny być wykluczane z dalszej hodowli.
Metody leczenia – chirurgia powieki.
U bardzo młodych psów ( szczenięta) wykonuje się zabieg – „fastrygowania powiek”.
Jest to odciągnięcie powieki od gałki ocznej za pomocą szwów założonych na określony czas.
Po tym czasie, jeżeli mięsnie powieki nie będą kurczyć się spastycznie jest bardzo duża szansa iż zabieg da zadowalający efekt na stałe.
U psów dorosłych stosuje się różne techniki wycinania kawałków powiek.
Rokowania przy dobrze wykonanym zabiegu są bardzo dobre.
Ektropium i entropiom mogą występować razem.
Ektropium (ektropia)
jest to wywinięcie brzegu powieki na zewnątrz.
Schorzenie dotyczy dolnej powieki.
Powieki przestają spełniać swoją funkcje odsłaniając gałkę oczną.
Eksponują ją na wszelkie podrażnienia, gromadzenie się patogenów i przesuszanie. W rezultacie doprowadza to do stanów zapalnych.
Pies z nie leczonym entropiom cierpi z powodu nieustającego dyskomfortu i bólu.
Ektropium najczęściej występuje w obu oczach.
Metody leczenia – chirurgia powieki.
U psów dorosłych stosuje się różne techniki wycinania kawałków powiek, wycina się kawałek powieki w kształcie V i zszywa brzegi.
Rokowania przy dobrze wykonanym zabiegu są bardzo dobre.
Ektropium i entropiom mogą występować razem.
PRA (Progressive Retinal Atrophy)
– postępujący zanik siatkówki ) – zespół chorób dziedzicznych przekazywanych w sposób autosomalny dominujący lub recesywny. uU niektórych ras (husky, samojed ) sprzężony z chromosomem X, prowadzący do stopniowej utraty wzroku, a w rezultacie do całkowitej ślepoty.
Siatkówka składa się milionów światłoczułych komórek. Są to pręciki i czopki.
W pierwszej kolejności uszkodzeniu ulegają pręciki. Pręciki są odpowiedzialne za widzenie w słabym świetle. Później uszkodzeniu ulegają czopki.
Dlatego pierwszym objawem zespołu tych chorób jest znaczne pogorszenie widzenia w słabym świetle i rozszerzone źrenice. Choroba nie jest bolesna.
Dziedziczenie autosomalne dominujące oznacza, że wystarczy tylko jeden z pary genów aby choroba zwierze miało objawy choroby.
Dziedziczenie autosomalne recesywne oznacza, że zwierze musi otrzymać od rodziców po jednym recesywnym genie niosącym chorobę ( posiadać pary takich genów będzie chory). W innym wypadku tj. jeśli będzie posiadał jeden gen z pary recesywny a drugi dominujący to nie zachoruje.
Jest jednak nosicielem tej choroby i w przypadku skojarzenia go z innym nosicielem część jego potomstwa będzie chora.
Dziedziczenie sprzężone z płcią ( z chromosomem X) oznacza, że samce (XY) mogą być tylko chore lub zdrowe. Tylko samice (XX) mogą być nosicielem choroby.
Centralny postępujący zanik siatkówki (CPRA – central progressive retinal atrophy) –
zmiany chorobowe pojawiają się w centralnej części siatkówki, co prowadzi do utraty centralnego widzenia przy zachowanym widzeniu obwodowym.
Chory pies nie dostrzega obiektów stacjonarnych, ale ruchome widzi dobrze.
Utrata wzroku postępuje wolniej niż przy postępującym zaniku siatkówki i nie występuje początkowe pogorszenie wzroku o zmierzchu. Podłożem, oprócz czynników genetycznych jest tez niedobór witaminy E.
Cone-rod dystrophy = PRA Cord1 –
charakteryzuje się tym, że w pierwszej kolejności dotyka czopki ( fotoreceptory dzięki którym m.in postrzegane są barwy), a następnie pręciki.
Rezultatem jest gorsze postrzeganie barw i wrażliwość na jasne światło, utrata ostrości wzroku oraz utrata pola widzenia obwodowego.
Prowadzi do całkowitej utraty wzroku.
Szczęśliwie naukowcy oznaczyli gen, a ponieważ choroba dziedziczy w sposób autosomalny recesywny, możliwe jest wyodrębnienie osobników zdrowych, nosicieli i chorych. Dzięki temu tą postać (PRA Cord1) w sposób łatwy ( badanie DNA ) można wyeliminować poprzez odpowiedni dobór par rodzicielskich.
Katarakta (zaćma)
jest to wrodzona lub degeneracyjna choroba oczu, prowadząca do zmętnienia soczewki. Jest jedną z przyczyn ślepoty. Polega na powstawaniu plamek lub zmętniałych obszarów na zwykle przezroczystej soczewce oka. Utrudnia to promieniom świetlnym przedostanie się do siatkówki.
Konsekwencją jest do upośledzenia ostrości wzroku.
Im większe zmętnienia na soczewce oka, tym większe pogorszenie ostrości wzroku następuje u chorego psa.
Ta choroba może być dziedziczna ( jej częstotliwość wykazuje określone tendencje i predyspozycje rasowe.
Psy z tą formą zaćmy powinny zostać wykluczone z hodowli ). J
ednak każda zaćma wrodzona jest dziedziczna.
Zaćma wrodzona bardzo często jest efektem innych zmian rozwojowych.
Zaćma rozwojowa może być skutkiem przebytych urazów, infekcji oka lub cukrzycy.
Metody leczenia – chirurgiczne rozbijanie twardych struktur w celu łatwiejszego usunięcia i implantacja sztucznej soczewki.
Rokowania są bardzo dobre, przy braku współistniejących chorób oczu.
Pies odzyskuje zdolność widzenia.
RD – (retinal dysplazja) dysplazja siatkówki
Jest to choroba dziedziczna.
Dysplazji siatkówki towarzyszą zmiany w oczach, takie jak zaćma wtórna.
Dysplazja rogówki objawia się jako pofałdowanie warstw siatkówki lub jej odklejanie.
Rozróżniamy postać łagodna, geograficzną i ciężką.
Łagodna forma RD przebiega z pofałdowaniem w warstwie wewnętrznej siatkówki – rzadko powoduje problemy z widzeniem.
W geograficznej postaci dysplazji siatkówki istnieją większe obszary wadliwego rozwoju siatkówki – powoduje duży deficyt widzenia.
W ciężkiej postaci dysplazji, 2 warstwy siatkówki nie łączą się w ogóle i występuje odwarstwienie siatkówki – prowadzi do całkowitej ślepoty.
RD nie jest postępująca. Zwierzęta rodzą się już chore.
Jaskra (glaucoma)
grupa chorób oczu prowadząca do postępującego i nieodwracalnego uszkodzenia nerwu wzrokowego i komórek zwojowych siatkówki.
Wiąże sie z tym pogorszenie (zawężenia pola widzenia) lub utraty wzroku.
Głównym czynnikiem powodującym uszkodzenie nerwu wzrokowego w jaskrze jest nadmierny wzrost ciśnienia wewnątrz gałki ocznej.
Leczenie jaskry polega na zmniejszaniu ciśnienia śródgałkowego poprzez stosowanie leków ułatwiających odpływ cieczy wodnistej z gałki ocznej i/lub zmniejszenie jej produkcji.
Stosuje się głównie leki w postaci kropli do oczu, czasem podaje się leki doustne.
Jaskrę można leczyć także operacyjnie.
INNE CHOROBY SPRINGER SPANIELI ANGIELSKICH:
CHRONIC HEPATITIS
Przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby jest ciężką i często śmiertelna chorobą. Choroba ta powoduje stan zapalny i śmierć tkanki wątroby.
Springer spaniel angielski to bynajmniej nie jedyna rasa psa cierpią z powodu tej choroby. Wydaje się jednak, że może być bardziej narażona na to niż inne rasy.
Objawy kliniczne bywają niespecyficzne ( czasem bezobjawowo). Często jednak obejmują nagłe wystąpienie żółtaczki, wymioty, letarg i często oznacza się wysoką temperaturę.
Choroba jest obserwowana najczęściej u młodych lub w średnim wieku suk.Chociaż była również zauważonau samców i starszych psów do 10 roku życia.
Dysplazja stawu biodrowego u springer spanieli angielskich.
Aby zrozumieć dysplazję stawu biodrowego musimy mieć podstawową wiedzę na temat tego stawu.
Staw biodrowy tworzy mocowanie tylnej nogi do ciała. Staw biodrowy zbudowany jest z panewki, która obejmuje głowę kości udowej.
Głowa kości udowej przypomina kulę i jest dokładnie dopasowana do panewki.
W normalnym stawie ta „kula” obraca się swobodnie w panewce. Aby ułatwić ruch kości są one ukształtowane tak, aby idealnie dopasować się nawzajem.
W celu wzmocnienia połączenia, obie kości są utrzymywane razem przez silne więzadła.
Panewka i głowa kości udowej pokryte są chrząstką stawową, całość otoczona jest torebka stawową. Połączenie to zawiera bardzo lepką ciecz (maź stawową), która smaruje powierzchnie stawowe.
U psów z normalnymi biodrami, wszystkie te czynniki współpracują ze sobą, co powoduje sprawne funkcjonowanie stawów.
Dysplazja stawów biodrowych jest związana z nieprawidłowościami w strukturze, rozluźnieniem mięśni, tkanki łącznej i więzadeł.
Gdy wiotkość stawów rozwija się, powierzchnie stawowe obu kości tracą ze sobą kontakt.
Rozdzielenie obu kości w stawie nazywamy jest podwichnięcie. Podwichnięcie powoduje drastyczne zmiany wielkości i kształtu powierzchni stawowych.
Większość dysplastycznych psów rodzi się z normalnymi biodrami.
Ze względu na genetyczne uwarunkowanie (i ewentualnie inne czynniki) tkanek miękkich otaczających staw rozwijają się nienormalnie powodując podwichnięcie.
To właśnie podwichnięcie i przebudowa stawu biodrowego prowadzi do objawów, które wiążą się z tą chorobą.
Dysplazja stawów biodrowych występuje jedno- lub obustronnie.
Dysplazja stawów biodrowych powoduje nadmierne zużycie i erozję stawu oraz jako wynik zapalenia stawów. Daje to objawy bólowe o różnym stopniu nasilenia.
Naukowcy zgadzają się, że dysplazja stawu biodrowego jest chorobą genetyczną. Jednak sposób dziedziczenia nie został do końca poznany. Mówi się o poligenowym dziedziczeniu.
Wiadomo jednak, że skojarzenie ze sobą dwóch dysplastycznych psów nie zaowocuje pełnym miotem chorego potomstwa. Jest pewne, że stopień choroby nie będzie jednakowy. Jednak zdrowe osobniki z takiego skojarzenia poniosą chorobę na następne pokolenia. Osobniki chore powinny być wykluczone z hodowli.
»Żywienie springer spanieli« a dysplazja.
Wszystko wskazuje na to, że ilość kalorii, które pies otrzymuje w pokarmie i moment w życiu psa kiedy te kalorie są dostarczane mają największy wpływ na czy u psa z genetyczną skłonnością do dysplazji rozwinie się choroba.
Doświadczalnie wykazano, że otyłość można zwiększyć ostrość choroby genetycznie podatnych zwierząt.
Innym czynnikiem, który może zwiększać częstość występowania dysplazji jest szybki wzrost szczeniąt w okresie wieku 3-10mies.
Eksperymentalnie, częstość występowania została zwiększona u genetycznie podatnych psów, gdy miały one swobodny dostęp do ilości pokarmu.
Źle zbilansowana dieta, która ma zbyt wiele lub zbyt mało wapnia lub innych minerałów może również mieć szkodliwy wpływ na prawidłowy rozwój stawu biodrowego.
Zbyt intensywne ćwiczenia mogą być kolejnym czynnikiem ryzyka.
Wydaje się, że psy, które są genetycznie podatne na tę chorobę mogą mieć zwiększoną częstość występowania choroby, jeśli zbyt intensywnie ćwiczą w bardzo młodym wieku.
Jednocześnie wiemy, że psy z dużą, widoczną masą mięśniową nóg i pośladków są mniej narażone na postęp choroby niż psy o małej masie mięśniowej. Utrzymanie dobrej masy mięśniowej może faktycznie zmniejszyć częstość występowania choroby.
Umiarkowane ćwiczenia, które wzmacniają mięśnie pośladkowe, takie jak: swobodne bieganie i pływanie jest wskazane. Natomiast działania, które wymuszają duże obciążenia na staw są przeciwwskazane. Przykładem mogą być skoki np. frisbee lub długie biegi po twardej powierzchni – np. bieg przy rowerze po asfalcie.
Diagnozę stawia się na podstawie zdjęcia rentgenowskiego stawów. Często jednak pierwszym objawem jest kulawizna spowodowana bólem w stawie biodrowym.
Dysplazja nie jest dużym problemem w obrębie rasy springer spanieli angielskich.
Fucosidosis (fukozydoza )
to dziedziczona, śmiertelna choroba spowodowana brakiem enzymu alfa-fukozydazy.
Enzym ten jest odpowiedzialny za rozkład złożonych związków do cząsteczek.
Cząsteczki mogą być ponownie wykorzystane lub też usunięte z organizmu psa.
Z powodu braku enzymu alfa-fukozydazy, złożone związki odkładają się między innymi w mózgu.
Powoduje to utratę koordynacji ruchów, zaburzenia równowagi oraz zaburzenia behawioralne, utratę wzroku i słuchu oraz cyklu innych objawów.
Efektem jest śmierć psa.
Na szczęście chorobę można wykryć i wykluczyć poprzez badania DNA.
Oznacza się w ten sposób psy czyste ( zdrowe, nie przenoszące choroby), nosicieli ( zdrowe, ale mogące przekazać chorobę ) oraz chore .
To badanie pozwala hodowcom wykluczyć osobniki chore z dalszej hodowli.